Karta menu

• goździki 3-4
• imbir około centymetrowy fragment
• pomarańcz 2-3 plasterki
• cytryna 1-2 plasterki
• miód 1 łyżka stołowa

Przygotowanie

Zieloną herbatę w ilości jednej miarki na litr wody ( standardowe miarki kupowane w sklepach z herbatą) wsypujemy do przeznaczonego do tego garczka po uprzednim jego ogrzaniu ciepłą wodą, następnie zalewamy przegotowaną wodą w temperaturze około 70 – 80 stopni Celsjusza. W celu nabrania pewności co do temperatury wody polecam specjalnie przeznaczone do tego termometry. Po około 2-3 minutach herbatę przelewamy przez sitko z drobnymi okami aby nie przedostały się fragmenty liści herbaty. Do tak uzyskanego naparu dodajemy goździki, kardamon, anyż i cynamon z moździerza. Następnie dodajemy imbir, wcześniej obrany ze skórki plasterek zgnieciony w moździerzu i oparzony wrzątkiem. Kolejny etap to plasterki pomarańcz i cytryny, z wcześniej umytą i oparzoną skórką. Na koniec dodajemy łyżkę stołową miodu.

Warto wiedzieć, że:

Nazwa goździk pochodzi od słów eugenia (j. łaciński) i caryophyllatus (j. grecki), które były nawiązaniem do orzechopodobnego wyglądu pąków kwiatowych a wyraz clove (od łacińskiego słowa clavus) oznacza gwóźdź. Drzewo rośnie w krajach strefy podzwrotnikowej, tj. Filipiny, Indonezja, Tanzania, na Molukkach, Zanzibarze, Seszelach oraz w Indiach Zachodnich i na Sri Lance. Roślina ma wysokość do 15 m i owocuje pierwszy raz dopiero po ok. 10 latach. Wytwarza pąki, które w stanie świeżym są koloru różowego, a po wysuszeniu mają barwę rdzawobrązową. Do celów leczniczych wykorzystywane są wysuszone pąki kwiatowe, które nazywamy goździkami. Z pąków kwiatowych metodą destylacji, otrzymywany jest olejek goździkowy. Olejek eteryczny w goździkach występuje w 19 do 25%. Jako składnik olejku dominuje eugenol (do 95%), który jest bezbarwnym lub jasnożółtym rzadkim płynem o mocnym aromatycznym zapachu goździków. Dodatkowo olejek zawiera pochodne fenolu, tj. acetoeugenol i izoeugenol, seskwiterpeny (α- i β-kariofylen), terpeny (α- i β-pinen, limonen), kwas oraz alkohol benzoesowy i aldehyd cynamonowy. Wraz z olejkiem eterycznym występują garbniki, kwas oleanolowy i związki śluzowe.

Goździki oddziaływują przeciwbiegunkowo, pobudzają trawienie i zapobiegają zakażeniom w przewodzie pokarmowym. Olejek goździkowy stosowany jest w terapii górnych dróg oddechowych, w reumatyzmie i nerwobólach, przeziębieniach, nudnościach, wymiotach, zaburzeniach trawienia. Jego niektóre składniki wykazują działanie przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, przeciwwirusowe a także przeciwpasożytnicze.

Jest to wspaniały, naturalny odświeżacz jamy ustnej

Jedna z pierwszych opowieści o takim właśnie zastosowaniu goździków pochodzi z Chin. Otóż oficerowie składający meldunki na dworze jednego z chińskich cesarzy z dynastii Han, przed audiencją musieli rozgryźć i przeżuć mały goździk , aby odświeżyć oddech i w ten sposób chronić nos władcy przed nieprzyjemnym zapachem z ust. Taki obowiązek dotyczył również dworskich urzędników, oraz każdego, kto przebywał w otoczeniu cesarza i miał dostąpić spotkania z nim.

Warto wiedzieć 

stare chińskie przysłowie głosi: „Lepiej być pozbawionym jedzenia przez kilka dni niż herbaty przez jeden”.
Zielona herbata obejmuje największą ilość gatunków wśród wszystkich herbat. Różnią się one wyglądem, smakiem i aromatem naparu oraz jego jakością. Bardzo istotny jest proces obróbki liści przeznaczonych na herbatę zieloną. Młode liście i pączki te nie są poddawane fermentacji (jak przy produkcji herbaty czerwonej czy czarnej) i to najprawdopodobniej jest powodem jej dobroczynnych właściwości. Tuż po zebraniu liście wystawiane są na powolne więdnięcie przez 2-4 godzin. Następnie zostają ogrzane na parze lub wielkich patelniach, zwinięte i dokładnie wysuszone. W produkcji zielonej herbaty ważne jest szybkie przeprowadzenie wszystkich procesów zaraz po zebraniu liści, a cała ich obróbka powinna trwać maksymalnie 14 godzin. Dzięki tak krótkiemu procesowi utleniania herbata zielona zawiera mniej kofeiny niż herbata czarna (około 20 mg mniej w kubku), zachowuje zielony kolor i więcej cennych składników takich jak związki 
polifenolowe z grupy flawanoli (tzw. katechiny- epikatechina, galusan epikatechiny, epigallokatechina oraz galusan epigallokatechiny), flawonoidów, proantocyjanidyny. Zielona herbata zawiera również nieznaczne ilości kemferolu, kwercetyny i mirisetyny (w formie glikozydów), kofeinę, teobrominę, teofilinę, a także kwasy fenolowe (np. kwasy galusowe), żelazo, wapń, potas, witaminy A, C, B, E i K. Katechiny są jedną z grup polifenoli zaliczaną do flawanoli. Wykazują silne działanie przeciwutleniające, przeciwnowotworowe i przeciwmutagenne z jednoczesnym brakiem toksycznego wpływu na organizm i powodowaniem skutków ubocznych. Flawanole mają wpływ na metabolizm komórek odpowiadający za gospodarkę lipidową i energetyczną. Udowodniono, że katechiny z herbaty hamują gwałtowne namnażanie komórek mięśni gładkich naczyń krwionośnych, które jest jednym z etapów postępowania procesów miażdżycowych. Wykazują też właściwości osłabiające ekspresję genów odpowiadających za produkcję cytokin powodujących powstawanie w organizmie procesów zapalnych. Dieta bogata w katechiny może też pomóc w profilaktyce nadciśnienia.

Kardamon

Nazwa kardamon obejmuje trzy rodzaje roślin należących do rodziny imbirowatych, których niedojrzałe nasiona wykorzystywane są zarówno do celów kulinarnych – dań na słodko oraz wytrawnych, jak i również do tradycyjnego leczenia wybranych dolegliwości. Ojczyzną tej przyprawy o specyficznym aromacie są Indie. Badania naukowe przeprowadzone przez specjalistów z Uniwersytetu w Arabii Saudyjskiej wskazują na korzystne działanie kardamonu na serce i układ krwionośny. Kardamon ma właściwości normujące ciśnienie krwi, regulujące gospodarkę lipidową i wpływające korzystnie na poziom markerów ryzyka rozwoju chorób takich jak miażdżyca. Co bardzo istotne kardamon posiada silne właściwości przeciwutleniające, dzięki czemu może neutralizować działanie wolnych rodników, a także zmniejszać ryzyko powstawania zmian o charakterze nowotworowym. Badania naukowców z Kalkuty wykazały zależność pomiędzy stosowaniem kardamonu w diecie a niższym ryzykiem występowania raka jelita grubego.

Imbir

Imbir jest jedną z najstarszych roślin przyprawowych i leczniczych, w działaniach prozdrowotnych oraz kulinarnych wykorzystywane jest podziemne, widlasto rozgałęzione kłącze, tworzące szereg bulwiastych odcinków o długości do 10 cm.

Najważniejszym składnikiem kłączy imbiru jest olejek eteryczny. Jego zawartość mieści się w granicach 0,6-3,5%, a jego głównym składnikiem jest seskwiterpen zingiberen – do 50%. Charakterystyczny imbirowy aromat wywołany jest alkoholem seskwiterpenowym zingiberolem.

Działanie przeciwbólowe imbiru znane jest od wieków, w latach 80-tych ubiegłego stulecia dodatkowo potwierdzono jego hamujący wpływ na syntezę prostaglandyn co tłumaczy działanie przeciwzapalne tej przyprawy. Imbir działa również przeciwwymiotnie. działanie przeciwzakrzepowe imbiru, poprzez zmniejszenie produkcji tromboksanu. Przyprawianie potraw imbirem, szczególnie tłustych, zapobiega możliwości powstania zakrzepu lub zatoru w naczyniach, wpływa na spadek ciśnienia tętniczego krwi.

Imbir jest z pewnością rośliną o dużym potencjale leczniczym. Już w starożytności znane były jej właściwości jako medykamentu. Dziś skutecznie potwierdza się duże możliwości stosowania imbiru w medycynie. Coraz więcej jest prac opisujących imbir jako roślinę o działaniu przeciwzapalnym, przeciwbólowym, przeciwmiażdżycowym, przeciwwymiotnym. Liczne badania laboratoryjne wykonane na zwierzętach wykazują jak duże są możliwości imbiru w leczeniu chorób serca, terapii stanów zapalnych stawów i kości. Prowadzone badania pokazują również, jak niewielka jest toksyczność imbiru, co wiąże się z bezpieczeństwem jego stosowania.

Kawa na dzień dobry, kawa na zdrowie

Gdzie w godzinach porannych można napić się najsmaczniejszej kawy?
Oczywiście we własnym domu.

Krótki przepis:

W tygielku kilka łyżeczek świeżo zmielonej kawy zalać zimną wodą i doprowadzić do wrzenia.

Kawę gotować przez 4 minuty. Pod koniec gotowania dodać do kawy kardamon i cynamon z moździerza. Gotowanie kawy pozbawia ją kwaśnego smaku a dodane przyprawy mają, poza walorami smakowymi i zapachem, działanie prozdrowotne.

Kardamon wpływa na normalizację ciśnienia tętniczego krwi, regulację gospodarki lipidowej i na poziom markerów ryzyka rozwoju chorób takich jak miażdżyca. Co bardzo istotne kardamon posiada silne właściwości przeciwutleniające, dzięki czemu może neutralizować działanie wolnych rodników, a także zmniejszać ryzyko powstawania zmian o charakterze nowotworowym.

Cynamon zawiera aldehyd cynamonowy. Jak dowiedli naukowcy, związek ten wykazuje właściwości antynowotworowe i może pomóc w walce z rakiem jelita grubego. Dodatkowo działa obniżając poziom cholesterolu w surowicy krwi i zawiera substancje przyspieszające przemianę materii i spalanie tłuszczu.

Dodatkowo w zależności od preferencji smakowych proponuję niewielką ilość świeżo zmielonego pieprzu, paprykę chili albo anyż.

Kolacja z przyjaciółmi? A może sałatka z tuńczykiem?

Tuńczyk w sosie własnym, pomidory, rukola, papryka, kukurydza oraz przyprawy. Będzie to miły posiłek dla Ciebie i przyjaciół.

Pamiętaj również, że jedząc rybę dostarczasz organizmowi pełnowartościowe białko, niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe, witaminy z grupy B, zwłaszcza B12, witaminy A, D oraz fosfor, wapń i żelazo.

Taki sposób odżywiania się, a zwłaszcza lekkie, łatwe do strawienia kolacje, przekłada się na poprawę funkcjonowania naszego organizmu: 

• obniżenie wartości ciśnienia tętniczego krwi
• poprawę profilu lipidowego
• modyfikację masy ciała, a dzięki temu na lepsze samopoczucie

Dodaj do tego wieczorny spacer lub przejażdżkę rowerem a zrobisz kolejny krok ku wewnętrznej harmonii.